De ziekte van Ménière

De ziekte van Ménière is een aandoening van het binnenoor en het evenwichtsorgaan. De aandoening
is genoemd naar dr. Prosper Meniere die de ziekte als eerste beschreef in 1861. Symptomen zijn
vooral draaiduizeligheid, oorsuizen en slechthorendheid.

Verschijnselen

De ziekte uit zich meestal aanvalsgewijs, tijdens zo’n aanval treed draaiduizeligheid op met de neiging
tot vallen en ook oorsuizen(tinnitus). Vaak ook misselijkheid, braken en hevige transpiratie.
Een aanval duurt meestal enkele uren. De tijd tussen de aanvallen is niet in te schatten,
dit kan uren zijn, maar ook dagen, weken en zelfs jaren zijn. De duizeligheid kan zo ernstig zijn
dat andere activiteiten onmogelijk worden. Door de aanval kan het gehoor verminderen,
ook spreken patiënten van een druk en vol gevoel in het hoofd. Een deel van het
gehoorverlies zal nooit meer verbeteren. Stress kan een aanval eerder oproepen,
maar dit is niet de enige oorzaak, denk aan alcohol, allergie of cafeïne.

Diagnose

Voor de diagnose van de ziekte van Ménière is het vooral belangrijk om andere aandoeningen uit te sluiten.
Er is niet een specifieke test om de ziekte aan te tonen.

Oorzaak

De precieze oorzaak is nog steeds niet bekend. Waarschijnlijk is er sprake van een ophoping van endolymfe,
dit is de vloeistof die zich in de binnenste ruimte van het slakkenhuis bevindt. Hierdoor komt het
membraan van Reisner onder druk te staan en kan er zelfs een scheutje ontstaan.
Hierdoor kunnen vloeistoffen met elkaar in aanraking komen en vermengen met als gevolg dat
het gehoororgaan en het evenwichtsorgaan van slag raken.

Behandeling

Het meest belangrijke is om rust en regelmaat te creëren. De KNO arts kan middelen voorschrijven
die het oorsuizen en/of duizeligheid kunnen verminderen. Soms kan een prisma bril
of een gehoorapparaat uitkomst bieden. In veel gevallen zal de ziekte door medicatie stabiel blijven
en zal na een aantal jaar uitdoven.